Bezpośrednie podanie ozonu do krwi w formie zastrzyku
Jest to najbardziej skuteczna forma aplikowania ozonu. Dożylne podanie ozonu bezpośrednio do krwi wymaga precyzyjnego dawkowania, doświadczenia i umiejętności. Metoda daje dużo lepsze wyniki terapeutyczne i wymaga mniej aplikacji w porównaniu z autohematoterapią czy ozonowymi wlewami dożylnymi. Przewaga ta jest szczególnie widoczna u pacjentów z astmą, boreliozą, chorobami układu immunologicznego, alergią, chorobami naczyniowymi czy nowotworowymi. Ozon jest nietrwały, rozpada się stopniowo do tlenu już w temperaturze pokojowej. Półokres trwania w wodzie to około 20-30 minut, ale w rzeczywistości półokres trwania w wodzie jest krótszy, ponieważ mają na niego wpływ różne czynniki, takie jak temperatura, pH, stężenie ozonu oraz stężenie i rodzaj innych substancji rozpuszczonych. Gdy ozon jest podawany bezpośrednio do krwi, dociera do naszych organów zanim ulegnie rozkładowi, natychmiast niszcząc wirusy, grzyby i bakterie.
Ozonowe wlewy dożylne płynów
Zanim cała zawartość kroplówki zostanie podana do krwi, w czasie gdy jest podłączana i podawana, już część ozonu rozpadnie się w płynie do swojej pierwotnej postaci, czyli tlenu (O2). A więc już z tego względu ilość ozonu, która dotrze do komórek naszego ciała, będzie niższa, otrzymamy tylko natleniony płyn.
Mała autohemoterapia
Metoda polega na pobraniu z żyły pacjenta krwi w ilości 100 – 200 ml do specjalnego, sterylnego, jednorazowego woreczka próżniowego. Następnie przy pomocy ozonatora medycznego wdmuchuje się do niego mieszaninę ozonowo-tlenową w celu zmieszania z pobraną krwią. Naozonowana w ten sposób krew żylna jest z powrotem podana pacjentowi.
Autohemoterapia trwa ok. 30 minut. Zachodzą tu jednak okoliczności jak w przypadku podania kroplówki z naozonowaną solą fizjologiczną. Znaczną część ozonu w pobranej ilości krwi ulegnie rozpadowi, zanim zostanie podana do organizmu. W związku z tym zabieg nie wykorzystuje całej siły ozonu do niszczenia bakterii, wirusów i grzybów w krwiobiegu.
Duża autohemoterapia
Zabieg polega na naozonowaniu dużej ilości krwi za pomocą specjalnej aparatury. Pacjentowi podłącza się rurki do żył przeciwległych kończyn. Jedną z nich z żyły pobierana jest krew pacjenta i doprowadzana następnie do specjalnej maszyny, która miesza ją z ozonem. Następnie drugą rurką ta krew jest podawana do drugiej kończyny.
Zabieg trwa ok. 3 godzin. W tym czasie ozonowaniu podlega ok. 3 do 4 litrów krwi. Tę metodę, jak też aparaturę, opracował prof. Nazarow w swojej klinice w Odessie i tam tego rodzaju zabiegi prowadzone są już od kilku lat.
Podanie doustne naozonowanych płynów
Do tego celu stosuje się naozonowaną wodę lub oliwę z oliwek, jak też inne oleje. Ten sposób podania ozonu łagodzi stany zapalne wywołane bakteriami w górnym odcinku przewodu pokarmowego.
Wdmuchiwanie ozonu do jam ciała
Lekarze różnych specjalności na świecie osiągają dobre wyniki w leczeniu wielu chorób, wdmuchując ozon przez odbytnicę do jelit, dopochwowo, do ucha, do zatok.
Działanie bakteriobójcze, wirusobójcze i grzybobójcze ozonu ma zasadniczą zaletę przy stosowaniu go zewnętrznie.
Kąpiele w suchej, gazowej mieszaninie tlenowo-ozonowej
Taki zabieg polega na nałożeniu na chorą kończynę szczelnego worka foliowego, wpuszczeniu do niego mieszaniny tlenowo-ozonowej o odpowiednich stężeniach na ok. 30 min.
Zabieg ten stosuje się w leczeniu trudno gojących się ran, owrzodzeniach żylakowych podudzi, odleżynach, egzemach, oparzeniach, stanach po amputacji stopy z niezagojoną raną, przy zespole stopy cukrzycowej. Ozon pobudza ziarninowanie naskórka oraz poprawia miejscowe ukrwienie tkanek, które przyśpiesza gojenie się ran. Można też przepłukiwać rany świeżo naozonowanymi płynami infuzyjnymi.
Zewnętrzne stosowanie naozonowanych płynów
Zarówno naozonowaną wodę jak i oliwę z oliwek (czy też inne oleje) można przykłada
na skórze lub smarować zmienione chorobowo miejsca. Oliwę z oliwek tłoczoną na zimno ozonuje się ozonem o odpowiednim stężeniu. Taki preparat można zakupić już gotowy. Przechowywany w ciemnym miejscu w temperaturze pokojowej zachowuje swoje właściwości kilka miesięcy, a w lodówce – nawet do dwóch lat.
Nadmuchiwanie ozonem
Tego rodzaju zabiegi stosuje się najczęściej w okulistyce, laryngologii czy stomatologii nadmuchując ozonem zmienione chorobowo miejsca, np. chore oko, ucho, dziąsła, miejsca po ekstrakcji zęba, itp.
Należy pamiętać, że bezpośrednie wdychanie przez dłuższy czas większych ilości ozonu jest bardzo szkodliwe dla organizmu. Stosując wszelkie metody nadmuchiwania ozonem, należy mieć na względzie bezpieczeństwo pacjenta i personelu wykonującego zabiegi.
